Καλοκαίρι….ας φυσήξει το αεράκι της χάρης!
Παιχνιδιάρικο το καλοκαίρι, σαν ξένοιαστο εφτάχρονο που, αφού αναμετρήθηκε με τα κύματα, αράζει στον ίσκιο παχιάς φυλλωσιάς με κατακόκκινο καρπούζι στο χέρι και την γαλάζια αύρα να του χαϊδεύει το πρόσωπο.
Έτσι κι η ενήλικη ψυχή μας, φτιαγμένη για να παίζει, να ονειρεύεται, ν’ απορεί, να εξερευνά, ν’ αντέχει, να εξελίσσεται, συνεχώς ψάχνει αυτό το αεράκι που θα αναδεύσει τα τρίσβαθά της και θα φέρει δροσιά κι ανάπαυση στον καύσωνα των καιρών και των περιστάσεων.
Έχει περάσει πολλά η ψυχή…δεν της είναι εύκολο να κολυμπάει σ’ έναν ωκεανό συγχώρησης και γνήσια να νοιάζεται για όσους δεν χωράνε στις στενές της ξαπλώστρες. Πολλές φορές δεν μπορεί καν να πάρει ανάσα. Χρειάζεται κι αυτή το φιλί της ζωής, μια μετάγγιση οξυγόνου από Αυτόν που είναι η ζωή!
Ας φυσήξει, λοιπόν, το αεράκι της χάρης κι ας πάρει τη φλόγα και την πληγή μακριά…πώς φυσάς μια πικραλίδα και τα αέρινα φτερά της στροβιλίζονται απαλά; Έτσι, ας μας φυσήξει το αεράκι της χάρης του Θεού κι ας αδειάσει όλο το βάρος και το καύμα της καρδιάς.
Κι ας είναι τούτο το ευλογημένο αεράκι που θα μου θυμίσει για ακόμα μια φορά πως το δικό μου όνομα ήταν επάνω στον Σταυρό, μα όχι το δικό μου σώμα. Κάποιος Άλλος πόνεσε, παίρνοντας την θέση μου. Και ήταν και η δική μου περηφάνεια που οδήγησε τα καρφιά στα χέρια και στα πόδια Του. Δεν άξιζα τίποτα περισσότερο από την οργή του Θεού, επειδή αυτό ακριβώς ήμουν: τέκνο οργής. Κι ωστόσο, τι θαύμα ήταν αυτό! Τι μεγάλη ανατροπή! Πήρα αυτό που δεν άξιζα! Έλαβα συγχώρηση κι αποκατάσταση, πήρα την αληθινή μου φύση πίσω, το αρχικό σχέδιο της καρδιάς Του, δέχτηκα άγιο νοικάρη μέσα μου Κείνον που είναι η αγάπη….και με τις δικές Του πληγές, γιατρεύτηκα!
Ο Κύριος μου, ο Ιησούς Χριστός δέχτηκε επάνω Του τον άνεμο και τον σεισμό, την κρίση και τη φωτιά, για να μπορώ εγώ μ’ ελεύθερη καρδιά να απολαμβάνω εκείνη την λεπτή φωνή, το αεράκι το γλυκό που μεταφέρει ψίθυρο ιαματικό απ’ του Πατέρα την καρδιά: “Σ’ αγαπώ, παιδί μου, σ’ αγαπώ αληθινά και δίχως όρους, βαθιά κι αιώνια!”
Και τώρα, μέσα σ’ αυτήν τη χάρη πανηγυρίζει το πνεύμα, μα κι η ψυχή στέκει ορθή, φορώντας βασιλικό ένδυμα, καθώς στο χέρι περασμένο στραφτοκοπά κειμήλιο Πατρικό. Η ορχήστρα παίζει στο βάθος κάποιο Ουράνιο βαλς: “Ό,τι έχω είναι δικό σου, μη ζητάς λογαριασμό, δες τι πλούτη σου έχω δώσει κι απλά πες ευχαριστώ”.
Κι όποιος δέχεται το αεράκι της χάρης Του, απλώνει κάθε μέρα γιορτινά χαλιά, πολύχρωμα κι ευωδιαστά, υποδέχεται κι αποδέχεται, καλωσορίζει, καλοκαρδίζει, γελάει πραγματικά, το κάθε τι απολαμβάνει. Κι έτσι όπως νιώθει ελεύθερος, του ‘ρχεται πολύ φυσικό να ελευθερώνει κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους, μέχρι ν’ αδειάσουν όλες οι φυλακές κι όλοι κρατούμενοι να λάβουν την ίδια χάρη που έλαβε κι αυτός.
Σπείρε, λοιπόν, ψυχή μου το βλέμμα σε χωράφια άσκαφτα κι αγρούς βασιλικούς. Συλλογίσου τις δυνατότητες μιας ελεύθερης καρδιάς. Σωστή επανάσταση! Νιώσε την ορμή ενός ωκεανού αγάπης που δεν περιμένει ανταπόδοση. Και ποτέ, μα ποτέ μην ξεχνάς: Στη χάρη Του στεκόμαστε!
“Ας πλησιάσουμε, λοιπόν, με θάρρος το θρόνο της χάριτος του Θεού, για να μας σπλαχνιστεί και να μας δωρίσει τη χάρη του, την ώρα που τη χρειαζόμαστε” Επιστολή προς Εβραίους 4:16
Καλό καλοκαίρι από καρδιάς!
Χ. Ηλία